Hoezo, "Ik draag mijn ouders?"

"Mijn moeder weet gewoon niet hoe ze dit moet regelen, en daarnaast is ze zo eenzaam sinds mijn vader is overleden. Ik kan het haar niet alleen laten doen, dan gaat het fout in mijn optiek.

Ik voel me ook een beetje schuldig wanneer ik niet even iedere dag polshoogte neem. Ja, het is wel wat zwaar zo naast mijn werk en eigen gezin. Maar wie doet het anders, en het blijft wel je moeder."

Veel van deze overtuigingen waren die van mijzelf.....

Misschien herken je ze ook wel. Het is vaak ook zo subtiel...waar ligt de grens bijvoorbeeld tussen praktische ondersteuning of emotionele ondersteuning? Vooral dat laatste maakt het zo belastend.

Voel je dat je je werkelijk kunt richten op het belangrijkste systeem, je eigen gezin, zonder schuldgevoel, of wordt er steeds een appel op je gedaan door bv één van je ouders of door loyaliteit aan hen vanuit jezelf?

Het is prachtig wanneer je kan bijdragen en hulp kan bieden. Praktisch gezien, en voor een bepaalde tijd.

Maar wanneer je een innerlijke verplichting voelt of, onbewust, wordt bewogen door een subtiele claim door bv een teleurgestelde ouder, dan schiet je je doel voorbij. En dat 'voel' je!

Want al die ballen in de lucht houden, én die van je ouder of een ander (want dit patroon herhaald zich vaak in het heden) is niet jouw taak. Door dit in stand te houden brand jij op, en kan de ander niet zelf ervaren dat deze het op een eigen manier zelf aan kan of kan oplossen (dus ook niet op jouw manier!). Je ontneemt de ander als het ware zijn/haar leerproces. Het bij de ander laten, maakt jullie beiden krachtiger.

'Laat vallen die ballen. Laat de ander zichzelf dragen!'

'Ik hier, jij daar!'

Tussen ouders en kinderen is er weliswaar gelijkwaardigheid, maar geen gelijkheid! Word geen ouder van je ouders (parentificatie). Dat is een ongezonde situatie.

Bij de ouder mag je leunen en ontvangen, zover de ouders kúnnen geven! Leer leunen, hulp vragen of in ieder geval je grenzen steeds beter aanvoelen én kenbaar maken...

Herken jij jezelf in een soortgelijk patroon... in een bepaalde uitingsvorm?

Ik leer nog iedere dag steeds meer uit te reiken en hulp te vragen, en niet steeds zelf, ongevraagd, de ander de hand te bieden ;-)