Je voelt of ervaart iets en bent je daar bewust van. Mooi! 
Je lijf geeft je een impuls om ergens naartoe of juist vanaf te bewegen. Maar voordat je die impuls volgt, ben je je al aan het afvragen:
- waar komt dat gevoel nu vandaan?
- wat betekent dat?
- had ik dat vroeger ook?
- heeft dat te maken met gisteren?
- komt dat door mijn partner?
- had ik niet beter....?
- zou dit ook mogelijk zijn?

En voor je het weet, ben je ver van je gevoel verwijderd. Een gevoel dat je een seintje wilde geven vanuit je binnenste. Je had even contact met je gevoel, je behoefte, maar bent hem zo ook ineens weer kwijt. 
Het willen begrijpen zorgde ervoor dat je stopte met handelen. En juist dat handelen, zou hebben gezorgd voor verandering en naar het dichter bij 'jezelf' komen.

Ik wilde mijn gevoelens voorheen zó graag analyseren, dat ik er juist ver vanaf dreef. Of ik luisterde niet echt naar een ander, zat met mijn eigen verhaal in mijn hoofd, en antwoordde dan alleen maar 'Ja maar....' Zo hield ik alleen maar mijn eigen waarheid in stand. Ik stond niet open voor wat de wereld of wat mijn gevoel mij werkelijk wilde vertellen.
Gevoelens en impulsen van het lichaam gaan dieper en verder dan het denken ook maar kunnen komen. Maar dat besefte ik eerder niet. Leg maar eens in woorden uit wat Liefde is. Je kunt het proberen te beschrijven, maar Liefde kun je alleen maar ervaren.
Toen ik vroeger had bedacht wat iets zou kunnen betekenen zorgde dat ervoor dat ik het mooi in een hokje kon stoppen (check, afgehandeld) en er niet meer naar omkeek. Terwijl ik totaal voorbij ging aan waar het me 'echt' wilde brengen.
Nu kan ik oké zijn met het 'niet-weten' en 'het' zijn werk laten doen.

Bij Lichaamswerk praat je juist niet. En laten we het verstand voor wat het is. Iedere keer weer is het zo mooi en ontroerend als we de tijd nemen om de impuls van het lichaam te volgen. Het antwoord op je vraag komt dan letterlijk van binnen uit.
En deze keer nemen we er de tijd voor om hem te volgen!